Focus op de kern

Focus op de kern anders word je ongeloofwaardig

Tour de France

Nu de Tour de France 2020 met een bizarre ontknoping tot zijn einde is gekomen daalt het stof van de afgelopen weken neer. Een bericht dat m’n aandacht trok betrof een boete voor Tom Dumoulin en Tony Martin. De UCI (Union Cycliste Internationale), de organisatie die er zou moeten zijn om de belangen van fietsers te behartigen, oordeelde dat de regenboogkleuren op de mouwtjes van beide gewezen wereldkampioenen tijdrijden incorrect op hun pak zaten en gaf een boete.

En dan is er ook nog de intussen roemruchte regel dat sokken in verband met aerodynamica niet hoger dan een maximale lengte mogen zijn.

Gebruikmakend van haar macht drukte de UCI stoïcijns haar maatregelen door. En zoals altijd: gebruik je je macht, dan ondermijn je je gezag.

Toen enkele weken geleden Fabio Jacobsen zijn horrorcrash beleefde was feitelijk de enige actie van de UCI (juist, de organisatie die er is ten behoeve van de fietsers) om Dylan Groenwegen te veroordelen. En weer werd duidelijk dat de UCI niet capabel blijkt om zijn eigenlijke verantwoording te nemen. 

De gevolgen op o.a. Twitter waren navenant. Tal van renners tweeten ‘De UCI is druk met de lengte van sokken in plaats van het zich druk te maken om onze veiligheid’. Het draagvlak van de organisatie is tot een nulpunt gedaald, zeker toen afgelopen week de Ronde van Luxemburg ongeveer het hoogtepunt van verkeersonveiligheid tijdens wedstrijden liet zien.

 We werken aan de kern

Waar het me om gaat is het volgende: als je als leiding voelt dat je de grip verliest op de kern van je taak, ga niet jezelf op de kaart zetten met oneigenlijke zaken. Hierdoor maak je jezelf ongeloofwaardig.

In bedrijven geldt hetzelfde en iedere situatie vraagt om een ander soort leiderschap. Er zijn situaties waarin het goed is om advies in te winnen of hulp in te roepen. Dit alles om duidelijk te maken: we werken aan de kern. We zien de noodzaak en gaan de echte uitdaging aan.

In het verleden is het mezelf ook wel eens gebeurd. Dat ik begon te ‘vechten’ door te laten zien dat ik de baas was. Achteraf realiseer je je dat het een doodlopend spoor is. Het kostte best wat tijd voor ik weer voelde stevig in het zadel te zitten. Terwijl de momenten dat je je kwetsbaarder opstelt, de momenten zijn dat je gezag blijkt te groeien. Voor jezelf klink dat vaak als zwakheid, maar er gebeurt iets interessants wanneer je je zo opstelt. Anderen zien dit juist niet als zwak, maar als sterk en moedig.

Maar leiderschap begint met het inschatten: waar sta ik ten opzichte van het doel dat we hebben. Waarvoor we bestaan.

Focus je daarop. En als het moeilijk is: laat ons je helpen! Al is het maar door een keer te sparren. Persoonlijk vind ik dat de mooiste gesprekken die er zijn. 

Kees van Delft